Ik, Jeroen Wirtz, ben op 1 december 2023 vertrokken naar Tanzania om 3 weken te gaan werken in een lokaal ziekenhuis vlakbij de grens van Kenia. Ik kreeg deze kans omdat mijn vrouw daar voor 2 maanden naar toe ging om als verpleegkundige in het ziekenhuis te werken. Wat zijn de mensen in het ziekenhuis gastvrij, ze zijn zo blij dat er mensen van buitenaf komen om te helpen. Behalve handjes willen ze ook heel graag leren van ons, kennis is kunde.
Het ziekenhuis in Shirati is in 1934 door Amerikaanse Mennonieten opgericht. Het ligt aan de rand van het Victoriameer. Dit ziekenhuis biedt zorg voor ongeveer 400.000 mensen in het Rorya gebied.
Zes jaar geleden heeft Bwire Chirangi de leiding van het ziekenhuis overgenomen. Onder zijn leiding heeft hij vele verbeteringen doorgevoerd, waaronder het drinkwaterproject. De inwoners halen het drinkwater uit het Victoriameer, hier zit Schistosomiasis in en daar worden mensen ziek van. Door het opgepompte water eerst te laten rusten in afgesloten tanks gaat deze worm dood en na koken van het water kan je het veilig drinken.
Hij heeft een zonnepark laten aanleggen achter het ziekenhuis met een back-up systeem zodat bij stroomuitval, wat hier regelmatig voorkomt, het ziekenhuis gewoon kan doordraaien.
Het elektronische patiënten dossier heeft ook zijn intrede gedaan. Hiervoor werd alles nog op papieren dossiers geschreven.
Het ziekenhuis heeft een kinderafdeling, mannen- en vrouwenafdeling, een afdeling voor verloskunde, een intensive care en een spoedeisende hulp.
Het ziekenhuis wordt ondersteund door stichting Shirati vanuit Nederland. Deze stichting zamelt geld in om nieuwe ontwikkelingen te financieren. Dit doen ze bijvoorbeeld door jaarlijks een mountainbike tocht te organiseren.
Elke dag starten de artsen en verpleegkundigen met een morning report, hierbij draagt de nachtdienst de patiënten over. Soms zijn ze in een half uur klaar maar soms zijn ze bijna 2 uur bezig. Op vrijdag wordt de dag speciaal geopend, alle medici gaan dan naar de ochtendmis die speciaal voor het personeel wordt georganiseerd.
Dit deel van Tanzania is erg arm. De steden zoals Dar es Salaam zijn rijker. In Shirati aten we bij de mensen thuis. Wat zijn de Tanzanianen gastvrij
Een Tanzaniaans gezin kan hier een maand leven van 500.000 Tanzaniaanse Schilling, dat is ongeveer 200 euro.
Een dag in het ziekenhuis liggen kost 5.000 schilling (2 euro), een fysiotherapie behandleing kost hetzeflde. De levensstandaard en het loon is zo anders dan in de westerse wereld. Een Tanzaniaan verdient namelijk ongeveer 10.000 schilling per dag (4 euro).
De dokters staan voor een lastige keuze want de meeste patiënten hier zijn niet verzekerd voor de zorg. Als een patiënt binnenkomt moeten ze vaak een keuze maken tussen wat het beste is voor de patiënt en wat kan deze patiënt zich kan veroorloven. Vaak worden ziekenhuis rekeningen betaalt door familie, een gemeenschap of door mensen van hun kerk.
De lokale taal, Swahili, is lastig om te leren spreken. De normale sociale gesprekken als hoi, hoe gaat het?, goed, welkom en dank je wel. Dat lukt allemaal wel, maar vragen aan iemand wat er aan de hand is, daar heb ik toch een tolk voor nodig.
In Tanzania leer je ook rustig aan te doen, dat doen de Tanzanianen ook. Ze vinden een uur wachten ook geen enkel probleem, iets waar wij als westerlingen erg aan moeten wennen. Ze zeggen dan ook als wij lopen te stressen: “pole, pole” doe maar rustig aan.
In de ochtend melden de mensen zich in het ziekenhuis om naar hun klacht te laten kijken. Vaak zijn ze er al om 7 uur en blijven dan in de rij staan tot ze aan de beurt zijn want niemand heeft een afspraak op een bepaalde tijd.
Wat me tegenviel was de grote hoeveelheid amputaties die ik in het ziekenhuis heb gezien. Dit komt vaak doordat de mensen met beenwonden te lang wachten met naar het ziekenhuis gaan. Als ze dan uiteindelijk gaan is het te laat en moet de voet er helaas af. Gelukkig maken ze daar mooie protheses waarmee ze wel weer normaal kunnen lopen.
Al met al was het een mooie ervaring die ik niet had willen missen. Ik heb veel geleerd van de patiënten, verpleegkundigen en doctoren. Ik hoop dat ze wat aan mijn aanwezigheid hadden. Misschien ga ik nog een keer voor een paar weken terug naar Shirati